Kilka słów o destylarni:
Laphroaig(wymowa: la-FROJ’g) to destylarnia powstała na południowym brzegu wyspy Islay. Nazwa w wolnym tłumaczeniu znaczy: „Malownicza kotlina nad szeroka zatoką”. Na początku XIX wieku bracia Donald i Alexander Johnsonowie wydzierżawili 100 akrów ziemi na wyspie Islay. Początkowy plan braci zakładał że, ziemia miała służyć do hodowania bydła.Z czasem okazało się ze zostają im nadwyżki jęczmienia z którym coś trzeba było zrobić. Wybór padł na destylację whisky. Trunek ze względu na swój smak szybko zyskał na sławie i bracia porzucili chów bydła na rzecz tworzenia wody życia. Oficjalną datą powstania Destylarni Laphroaing to rok 1815, jednak firma oficjalnie zarejestrowana została w 1826 roku. Po 10 latach Donald w wyniku ciągłych konfliktów i nieporozumień z bratem odkupił od niego udział w destylarni. Po czym Alexander niecałą mile dalej otworzył destylarnię Lagavulin. Co najciekawsze receptura do użycia destylowania whisky była dokładnie ta sama co w Laphroaing jednak różne źródła wody sprawiły że nie udało się skopiować smaku. W 1847 roku Donald zmarł w wyniku wypadku, wpadł do kadzi z zacierem i utonął. Jego syna Dougald nie mógł przejąć zarządzania firmą ze względu na młody wiek więc pieczę nad zakładem przejął Alexander Graham z Lagavulinie. W 1857 Dougald przejął stery i kontynuował dzieło ojca. Pół wieku później wszystkie kontrakty które były zawarte z sąsiednią destylarnią zostały zerwane. Spowodowało to szereg pozwów jaki i problemów z dostępem do źródła wody. Wyniku rozstrzygnięć sądu dostęp dowody wrócił. Później następowały wrogie próby wykupienia gorzelni ale z bezskutecznym rezultatem. Ostatnim właścicielem z rodziny Johnsonów był Ian Hunter. Niestety nie zostawił po sobie potomka który mógłby przejąć po nim stery. Na swoje stanowisko ustanowił kobietę Bessie Williamson, co było rzeczą niespotykaną. Następnie destylarnia przeszła w ręce Long John Distilleries Ttd, potem w Allied Distillers a obecnie jest w rekach koncernu Jim Beam Suntory.
Po za wyśmienitymi maltami, wspomniany wcześniej Ian Hunter stworzył wysoce ocenianego blenda Islay Mist( połączenie Laphroaig,Glenlivet, Glen Grant i grain whisky). W czasie prohibicji w USA whisky tą można było nabyć w aptece ze względu na jej „lecznicze” właściwości. W roku 1994 roku książę Wallii, Karol Windsor któremu przypadła bardzo do gustu tworzona tu whisky przyznał jej tytuł Royal Warrant.
Woda do tworzenia trunku jest pobierana z jeziora Kilbride Loch, ale zanim dotrze do gorzelni to przepływa przez usłane wrzosem granitowe wzgórza i bogtaw w torf bagna. Nadal tu jest używana tradycyjna podłoga do obracania jęczmienia, jak i tradycyjny piec opalany torfem.
Polecam również zajrzeć na stronę producenta gdzie można szerzej zapoznać się s historią destylarni: http://www.laphroaig.com/history/. Producent ma całoroczne centrum zwiedzania. Można jeszcze dołączyć do grona przyjaciół Laphroaig co daje nam dożywotnią dzierżawę stopy kwadratowej (0.093 m2) ziemi na wyspie Islay. Roczna dywidenda to mała porcja whisky Laphroaig(miniaturka(, którą odebrać co roku pod warunkiem że odwiedzimy destylarnię.
Kilka słów o degustowany trunku:
Quarter Cask to nazwa rodzaju beczek o pojemności 125 litrów. Były on powszechnie stosowane w XIX wieku, ze względów na łatwiejszy transport.Whisky dojrzewa w beczkach po burbonie dostarczanych przez Maker’s Mark a następnie jest przelewana do quarter casks. Na etykiecie nie ma podanego określenia wiekowego.
Nota smakowa:
WZROK: Złota
NOS: Dym, torf, bryza morska, malina, owoce, słodki zapach, wanilia
SMAK: Dym, cytrusy, czekolada, bryza morska
FINISH: Deliktany, rozgrzewający, lekko slony, dymny,czekoladowy
ABV: 48%
